கங்கையிலே ஓடம் இல்லையோ...

ரொம்ப நாளாக அப்பாவின் இரும்புப் பெட்டியிலிருந்து, என் கைக்கு வந்தது அந்த ராஜா தலை போட்ட ஒரு ரூபாய் நாணயம்.அப்பாவின் இரும்புப் பெட்டியை அவர் திறக்கும் போது, நான் மட்டும்தான் அருகில் இருப்பேன்.திண்டுக்கல் கோபாலகிருஷ்ணா கம்பெனி இரும்புப் பெட்டி. அந்த வகை இரும்புப் பெட்டிக் கென்றே ஒரு வகை பெயிண்ட் வர்ணம் உண்டு.பெட்டியைத் திறந்தால் தவறாமல் ஒரு லச்சுமி படம். அதற்கென்று பழகி வந்த வர்ணங்களில்,பழகி வந்த முகத்தோடு.அதன் கிரீடத்தில் தான், ஒரு மெழுகு வைத்து நாணயத்தை ஒட்டியிருக்கும். அந்த ஒவியங்கள் ஒரு தனீ ஸ்கூல் என்றே சொல்லலாம்.ரவி வர்மாவின் மோசமான பாதிப்பு என்று சொல்லலாம்.அதற்கு இரண்டு பூட்டுகள். ஒன்றின் சாவித்துவாரத்தை ஒரு கனத்த தகடு மூடியிருக்கும்.அந்த தகட்டை விலக்க ஒவ்வொரு இரும்புப் பெட்டியிலும், ஒரு ரகசியம் இருக்கும்.எங்காவது மறைவாய் ஒரு விசை இருக்கும்,அதை இழுத்தால்தான் சாவித்துவரத்தை மூடியிருக்கும் தகடு விலகும்.சில பெட்டிகளில் இரண்டாவது சாவித் துவாரம் இருக்கும் இடமே தெரியாது.கோபாலகிருஷ்ணா என்ற பெயர்த் தகட்டிற்கு கீழ் இருக்கும். அப்பா எங்கள் வீட்டு இரும்புப் பெட்டியின் விசையை எப்படி இயக்க வேண்டும் என்று சொல்லிக் கொடுத்ததிலிருந்து, எனக்கு ஒவ்வொரு இரும்புப் பெட்டியைப் பார்த்தாலும் ரகசிய விசை எங்கிருக்கிறது என்று தேடத் தொடங்கிவிடுவேன்.
எங்கள் வீட்டுப் பெட்டியில் அப்படி ஒன்றும் பெரிய திரவியங்கள் கிடையாது.கொஞ்சம் வெள்ளிப் பாத்திரங்கள் இருக்கும்.பொருட்காட்சி சீஸன் டிக்கெட் இருக்கும். முக்கியமாக திருநெல்வேலி கூட்டுறவு அர்பன் பாங்கு கடன் பாஸ் புத்தகம். அதில் அப்பா பங்கு போட்டு வைத்திருக்கிறார்.அதன் பேரில் கடன் பெறலாம். தனது பெயருக்கு மட்டுமின்றி பின் வாசல் குச்சு வீட்டில் குடியிருக்கும் குண்டு ராவ் மகன் முத்துப் போத்தி பெயரிலும் அப்பாவே பங்குகள் எடுத்து அதிலும் கடன் வாங்கிக் கொள்வார்.அதையும் அப்பாவே கட்டி விடுவார். முத்துப் போத்திக்கு உடுப்பி பக்கம்.சந்திப் பிள்ளையார் முக்கு ஆஞ்சநேய விலாஸ் என்று பெயர் இருந்தாலும் அனைவரும் போத்தி ஓட்டல் என்றழைக்கிற காபி கிளப்பில் வேலை. தினமும் மாவரைப்பதும் சட்னி அரைப்பதும் வேலை. அந்த வேலையினாலோ என்னவோ, உடம்பு கர்லா சுத்துகிறவனின் உடல் மாதிரி இருக்கும்.ஆள் நல்ல உயரம்.அவர் வீட்டுக்குப் போகிற பின்வாசல் நிலை சற்று உயரம் கம்மி.அதில் அவர் முட்டிக் கொள்ளாத நாளே இருக்காது. ஒரு தரம் முட்டினால் அடுத்த முறை தலை தானாகவே தணிந்து கொள்ளும் என்பார்கள், ஆனால் அவர் விஷயமே வேறு.
ஒவ்வொரு முறை அவர் கடனுக்கு கையெழுத்து போடும் போதும். சொல்லுவார், பண்ணையாரே மாட்டி விட்ராதீயும்.பொழைக்க வந்தவன்,ஏதோ வீடு கொடுத்தேரு, இந்த வேலை பாக்கிறவன்னு யோசிக்காம, K.முத்துராவ்ன்னு எழுத மட்டும்தான் தமிழே தெரியும்,என்பார். பெரும்பாலான சமயங்களில் என்னையும் அருகில் வைத்துக் கொள்ளுவார் போத்தி. முத்துராவ் பாஸ் புக்கில், அவரிடமே ஒரு ரூபாய் நன்கொடை கொடுத்து வாங்கிய, உடுப்பி கிருஷ்ணன் கோயில், கிருஷ்ணர் படம் இருக்கும்.அப்போது உடுப்பி கோயிலுக்கு வெள்ளித் தேர் செய்து கொண்டிருந்தார்கள். அதற்காகஒரு ரூபாய் நன்கொடை விலையில்(1/16) ஒன்றுக்கு பதினாறு சைசில் நீலப்பிண்ணனியில், வெள்ளிக் கலரில் அச்சடித்த கிருஷ்ணர் படம், மற்றும் வெள்ளித்தேர் படம், போத்தி ஒட்டலில் விற்றுக் கொண்டிருந்தார்கள்.முத்துப் போத்தியும் அவர் மனைவியும் வருஷத்திற்கு ஒரு தரம் ஊர் போய் வருவார்கள்.அப்படிப் போய் வரும் போது அவரும் சில படங்கள் வாங்கி வந்து அதில் ஒன்றை அப்பாவிடம் விற்று நன்கொடை வாங்கி அனுப்பி இருந்தார். கடனை அது முடியும் முன்பே புதுப்பித்து விடுவார்.அப்படிப் புதுப்பிக்கும் சமயத்தில் போத்தி கையெழுத்துப் போடும் முன் விற்ற படம் அது. அந்தத் தடவை அந்த விண்ணப்பம், பாஸ் புஸ்தகங்களை நான் தான் பாங்கில் கொண்டு போய் கொடுத்து வந்தேன்.
பாங்க் நயினர் குளத்திற்கு திரும்புகிற ரோட்டின் முனையில்ஒரு மாடியில் இருந்தது.கீழே முத்துக் குமாரசாமியா பிள்ளை நாட்டு மருந்து கடை இருக்கும். எந்த நாட்டு மருந்து வேண்டுமானாலும் அங்கே கிடைக்கும். அந்தக் கடையில் எப்போதும் ஒரு கறுப்புக் கொடி கட்டி இருக்கும்.முனிசிபாலிட்டிக்கும் அவருக்கும் ஏதோ தாவா, அதற்காக அவர் தன்னந்தனியாய் போராடிக் கொண்டிருந்தார். அவ்வப்போது அது பற்றி பெரிய எழுத்தில் நோட்டீஸ் அடித்து ஒட்டி இருப்பார்கள்.ஜனாதிபதிக்கு அனுப்பிய மனுவின் நகல் ஒன்றை ஒட்டியிருந்தது, நான் மரவெட்டி எண்ணெய் வாங்கப் போகும் போது.உடலெல்லாம் சொறி சிரங்கு வந்து, கையில் கிளி வளர்க்கிறான் என்று தெருவும் ஸ்கூலும் கேலி செய்த காலம் அது.எத்தனையோ களிம்புகள், ஏகப்பட்ட சதை ஊசிகள், நரம்பு ஊசிகள் எல்லாம் போட்டும் கேட்கவே இல்லை. வகுப்பில் தனியே தரையில் உட்கார வேண்டும். அந்த வருஷம் தான் ஸ்கூல் டே நாடகத்திற்கு தேர்ந்தெடுத்திருந்தார், கணேச அய்யர். முதல் நாள் ஒத்திகையின் போதே திருஞானசம்பந்தத்திடமிருந்து எனக்கு தொற்றிக் கொண்டது சிரங்கு. போடா செரங்கு வத்திகளா என்று இரண்டு பேரையும் அய்யர் துரத்தி விட்டார்.
கிராமத்துப் பனந்தோப்பை, புதிதாய்க் குத்தகை எடுத்திருக்கிற நாராயண நாடார் தான் அப்பாவிடம் சொன்னார்,இன்ன கடையில மரவெட்டி எண்ணெயின்னு இருக்கு, அதை வாங்கியாந்து தினமும் தேய்த்து அரை மணி நேரம் ஊறவச்சு, நல்ல அரப்பு போட்டு குளிச்சா ஒரு வாரத்தில பட்டுப் போயிரும்., என்று. குத்தகைக்கு எடுத்த முதல்த் தடவையாக வருவதால், ஒரு சிப்பம் கருப்பட்டி,, இட்லி, தோசைக்கு விட்டுச் சாப்பிட கூழ்ப்பதினி எல்லாம் கொண்டு வந்திருந்தார்.கூழ்ப் பதினி என்பது, கருப்பட்டி காய்ச்சுகிற போது, கருப்பட்டி அச்சில் விடுவதற்கு சற்று முன்னர் எடுத்த பாகு.தேன் போல இருக்கும். இட்லி தோசைக்கு விட்டுக் கொள்வார்கள். சிலர் விருப்பமாய்ச் சாப்பிடுவார்கள்.எனக்கு அவ்வளவாய்ப் பிடிக்காது.நாடாரே சொன்னார், தென்ன மரக்குடி எண்ணெயின்னு இருக்கு அது வேற இது வேற, என்று. நான் பள்ளிக்கூடம் போகாமல் வீட்டையே காத்துக் கிடந்தேன்.தெருவிலும் ஒரு கேலிப் பொருள். சாயங்காலம் ஆகி விட்டால், சொறி தாங்க முடியாது. ராத்திரியானால், பழுத்திருக்கும் சிரங்கில் வலி விண் விண்ணென்று தெரிக்கும்.அந்த நேரத்தில் அப்பாதான் என் அருமையான சிநேகிதராய் இருந்தார்.சாயந்தரம் எங்கேயாவது வெளியே கூட்டிக் கொண்டு போவார்.அப்படி ஒரு சாயங்காலம் ஜங்ஷன் ரோட்டில் போய்க் கொண்டிருந்தோம்.
ஜங்ஷன் கண்ணம்மன் கோயில் தெருவில் யாரோ ஒரு டாக்டர் பாவா என்று, இதற்கு நன்றாக வைத்தியம் செய்வார் என்று கண்ணம்மன் கோயில் தெரு வேலம்மா அத்தை சொல்லியிருந்தாள்.(அவர் எதற்கு பிரபலம் என்று பின்னாளில் சொன்னார்கள்,`ஏல அவரு பொம்பளைச் சீக்குக்குல்லா ஃபேமஸ்’) அவரிடம் போய் ஒரு மாட்டு ஊசியொன்றைப் போட்டுவிட்டும் பிரயோஜனமில்லை.அவரிடம் போவோம் என்று சொல்லித்தான் போய்க் கொண்டிருந்தோம்.நான் வேண்டாம் வலி ரொம்ப இருக்கிறது என்று சொன்னதும், பக்கத்தில் பார்வதி டாக்கீஸில் நெஞ்சில் ஓர் ஆலயம் ஓடிக் கொண்டிருந்தது, வா நல்ல படமென்று சொன்னார்கள் போவோமா என்றார்.சரி என்றேன்.தியேட்டருக்குள் நுழைந்ததுமே ஆப்பரேடர் துரைப் பிள்ளை வாங்க அண்ணாச்சி என்று உள்ளே அழைத்துப் போனார்.ஆபீஸ் ரூமுக்கு அழைத்துப் போய் அங்கே கொஞ்ச நேரம் மேனேஜர் நெட்டலிங்கம் பிள்ளையுடன் பேசிக் கொண்டிருந்து விட்டு படத்திற்குப் போனோம். அடப்பாவமே இதே தியேட்டரில் இதே ஸ்ரீதரின் தேனிலவு படத்திற்கு பொம்பளை டிக்கெட்டில் எவ்வளவு கஷ்டப் பட்டு, போனோம் என்று நினைத்துக் கொண்டேன்.
கடைசியில் நாராயண நாடாரே என்னை கூப்பிட்டுக் கொண்டு போய் அந்தக் கடையையும் காண்பித்து, மரவெட்டி எண்ணெயும் வாங்கித் தந்தார்.எண்ணெயின் வாசனை எனக்கு ரொம்பப் பிடித்திருந்தது.ஏதோ டிம்பர் டிப்போவுக்குள் இருக்கிறது போல் குளுமையான வசனை வந்தது.அதன் விளைவோ இல்லை ஏற்கெனெவே சாப்பிட்டிருந்த இங்கிலீஷ் மருந்துகளின் விளைவோ ஒரு வழியாய் சிரங்கு என்னை குரங்காக்கி விட்டு ஒழிந்தது.
முத்துப் போத்திக்கு திருச்செந்தூர் கோயிலில் மடைப்பள்ளி வேலை கிடைத்திருந்தது.அப்பா மாடியில் இருந்தார். அப்பா எங்கேடா கோபாலா, மச்சில இருக்காரா, வாயேன் என்று என்னை அழைத்துக் கொண்டு மாடியேறினார்.நான் எல்லாக் குழறுபடிகளையும் பண்ணிவிட்டு,பண்ணிக் கொண்டு, வேலையில்லாமல் சுற்றிக் கொண்டிருந்தேன் அப்போது. இரும்புப் பெட்டியின் பிதுரார்ஜிதங்கள் எல்லாம் ஒரு சாதாரணத் தகரப் பெட்டிக்கு மாறியிருந்தது.இரும்புப் பெட்டியை, வீட்டின் பேரில் கடன் தந்திருந்த தச்ச நல்லூர் நாயுடு கேட்பதாகச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார் அப்பா.அதில் உண்மை இல்லை என்று எனக்கு தெரியும். அதைக் கொடுக்க வேண்டாம் என்று சொன்னேன். குடுக்கலப்பா குடுக்கல, அதை ராஜவல்லிபுரம் வீட்டுலதான் கொண்டு வைக்கப் போறேன் என்றார் எரிச்சலும் இரங்கலுமாக.அந்த வீட்டையே அக்காவிற்கு விற்று விட்டிருந்தார்.சரி என்னமாவது செய், என்று வெளியே போனேன். சிநேகிதன் ஒருத்தன் என்னை தேடிக் கொண்டிருந்தான், தயாராய் ஒரு மிலிடரி ரம்மை வைத்துக் கொண்டு.ரகசியமாய் சாப்பிட்டு விட்டு, தேன் சிந்துதே வானம் போனோம், படத்தில் ஒரு பாட்டைத் தவிர எந்தக் காட்சியும் மனசில் பதியவில்லை.கன்னாபின்னாவென்ற போதை.எப்படி போலீஸில் மாட்டாமல் வீடு வந்து சேர்ந்தேன் என்பது எனக்கே தெரியாது.
காலையில்தான் அப்பாவைப் பார்த்தேன், காலையில்தான் முகத்தில் விழித்தேன் என்று சொல்லவேண்டும்.இரும்புப் பெட்டி இருந்த மேடை காலியாக இருந்தது.அதன் பின்னால் இருந்த சுவரில் வெள்ளையடித்து பல காலமாகி இருந்தது தெரிந்தது.அதை நானறிய, நகட்டியதே இல்லை.இரும்புப் பெட்டி ஒரு மர ஸ்டாண்டின் மேல் இருந்தது. அதில் ஒரு இழுவை டிராயர் உண்டு.அந்த டிராயரில், பத்தக் குரடு, சுத்தியல் போன்றவை கிடக்கும்.அந்த டிராயரும் பொருட்களும் மட்டும் இருந்தது.இரும்புப் பெட்டியை நகர்த்தும் முயற்சியில், ஒரு கழுந்து உலக்கை(சிறிய உலக்கை, பெரும்பாலும் மஞ்சள் போன்ற பொருட்கள் இடிக்கப் பயன் படும். பொதுவாக நுனியில் பூண் போட்டிருக்காது.) உடைந்திருக்கும் போலிருக்கிறது முற்றத்தில் கிடந்தது.அம்மாவிடம் அந்த ஒரு ரூபாய் என்று இழுத்தேன். இருக்கிறது, என்றாள்.
போத்தி, `பண்ணையாரே அந்த கடன் கணக்கை முடிச்சுருமே,நான் ஊரை விட்டுப் போறேன், இன்னம எங்க இந்தப் பக்கம் வர’, என்று இழுத்தார்.கோபாலன் பேர்ல லோனை மாத்த முடியாதா என்றார்.நான் அதெல்லாம் முடியாது என்று அவசரமாய் மறுத்தேன்.அப்பா நீ கீழே போ,பாண்டியண்ணனை வரச் சொல்லு என்றார்.நான் கீழே இறங்கி அண்ணனைத் தேடினேன்.வழக்கம் போல் பார்பர் ஷாப்பில் இருந்து சிரித்துப் பேசிக் கொண்டிருந்தான்.அப்பா கூப்பிடுவதாகச் சொல்லி விட்டு அப்படியே பெட்டிக் கடைப் பக்கம் கிளம்பினேன்.
அவன் பெயருக்கு லோன் தர முடியாது என்று சொல்லி விட்டார்கள்.அப்பா அவர் குடியிருந்த குச்சு வீட்டை ஒத்திக்கு தருவதாக எழுதிக் கொடுத்தார்.போத்திக்கும் அவர் மனைவிக்கும் அதில் இஷ்டமில்லை.இரண்டாயிரம் ரூபாய்க் கடனுக்கு உம்ம நம்பாம இல்லவோய்,என்று அவர் மனைவி மீனாட்சி சொல்லி அந்த ஒத்திப் பத்திரத்தை திரும்பக் கொடுத்தாள்.அப்பா அமைதியாய் இருந்தார்.எம் பையனை பொழைக்க வச்சதே நீர்தான், உம்ம குடும்பத்தோட கூட எத்தனை சினிமா போயிருப்பேன். குஞ்சம்மாளுக்குப் போலவே எனக்கும் எத்தனை சேலை எடுத்திருப்பீர், இந்தாரும் பத்திரம், இந்தா, கோபாலனுக்கு ஒரு வேலை கிடச்சா தீர்ந்தது ஒம்ம கஷ்டம்,சொல்லிக் கொண்டே போத்தியை துளுவில் ஏதோ பேசி அழைத்துப் போனாள்.
78-லிருந்து ஆசை. கொல்லூர் போக வேண்டும் என்று.மூகாம்பிகை பார்க்க அவ்வளவு அழகாயிருப்பாள் என்று ஆர். பாலுவோ,மகாலிங்க மாமாவோ சொல்லுவார்கள்ம்ஹூம் நிறைவேறவே இல்லை.பதினைந்து வருடமாக சபரிக்குப் போகிறேன் இது வாய்க்கவில்லை.
தெரு வாசல் நடையில் அமர்ந்து, ஒரு சிகரெட்டைக் குடித்தபடி நானும் சேகரும் பேசிக் கொண்டிருந்தோம். குழந்தைகள், மனைவி, எல்லாரும் தூங்கி விட்டார்கள்.வீட்டு லோன் சாங்ஷன் ஆகி இருந்தது.அதற்காக சென்னை போக வேண்டும் என லீவு போட்டிருந்தேன்.அதற்குள்ளாகவே சாங்க்‌ஷன் ஆகி வந்து விட்டது.சேகரிடம் யேய், நாளைக்கு மூகாம்பிகை போவோவோமா என்றேன்.சரி என்றான்.காலையில் ஆறு மணிக்கு ரெடியாயிரு, மூன்று நாள் பயணம் என்று சொன்னேன். ரெடி என்றான்.
காலையில் புறப்பட்டு, திருவனந்தபுரம் போய், மங்களூர் எக்ஸ்ப்ரஸ்ஸில் டிக்கெட் எடுத்தோம்.பாபு, தம்பானூர் பக்கத்துக் கிளையில் தான் இருந்தான். அவனைப் பார்த்தோம். அவன் டிக்கெட்டை உறுதி செய்து தந்தான்.மாலை ஆறு மணிக்கு ட்ரெயின். காலையில் மங்களூர். பஸ்காரன் கூவி அழைத்துக் கொண்டிருந்தான்.மூகாம்பிகா, கொல்லூர் என்று. ஒரு பெரிய ப்ரெட் பாக்கெட், தண்ணீர் பாட்டில், பஸ்ஸில் ஏறி உட்கார்ந்து விட்டோம்.வழியெல்லாம் ஆறுகளில் வெள்ளம் கரை புரண்டு ஓடிக் கொண்டிருந்தது.சேகர் வாப்பாரிக் கொண்டு வந்தான், இவ்வளவு தண்ணிய வச்சுகிட்டு காவேரில விட மாட்டேங்கீங்களப்பா,, என்று.மங்களூர் கடலின் நீலத்தை மறைக்கும் அளவுக்கு செந்நிற வெள்ள நீர் கடலில் சங்கமித்துக் கொண்டிருந்தது.யேய் பாவி, தண்ணி வீணாப் போகுதப்பா, என்று புலம்பிக் கொண்டே வந்தான். சௌபர்னிகாவில் குளிக்கும் போதும் இதே கதைதான்.
நாலு மணிக்கு நடை திறந்து மூகாம்பிகையைப் பார்த்ததும் தான் ஆதங்கம் அடங்கிற்று. இவ கொடுப்பாப்பா உங்களுக்கு. என்றான்.
உடுப்பியில் இறங்கியதும், கோயிலுக்கு ஆட்டோவில் போய் விடுவோம் என்று முடிவெடுத்தோம்.நல்லவேளை, கோயிலுக்குப் போய் இறங்கியதுதான் தாமதம், மழை கொட்டத் தொடங்கியது.அங்கே போனதும்தான் நினைவுக்கு வந்தது. மீனட்சி அக்கா உடுப்பி கண்ணனைப் பற்றி சொன்னதெல்லாம். ஒரு ஜன்னல் வழியாக மட்டுமே கிருஷ்ணனை பார்க்க முடியும்.ஏதொ ஒரு நிறைவு.
பசி வயிற்றைக் கிள்ளியது. நேற்று மதியம் தம்பானூர் ஸ்டேஷனில் சாப்பிட்டது.யாரோ சொன்னார்கள்., அன்னதானம் நடைபெறும் சாப்பிடலாம் என்று,. அதை விசாரித்து அங்கே போன போது டோக்கனெல்லாம் முடிந்து விட்டது.என்றார்கள். அந்த அன்னதானம் நடைபெறும் ஹாலின் பெரிய கிரில் கேட்டை அடைத்து விட்டார்கள்.அதன் முன்னால் பசியோடு நின்று கொண்டிருந்தோம்.வெளியே எங்காவது ஓட்டல் இருக்குமா என்று அந்த கேட் அருகே நின்றிருந்த ஆளிடம் விசாரித்தோம்.அவனைப் பார்க்கையில் சற்று ஏழ்மையாகத் தோன்றியது.அவனும் சாப்பிடத்தான் நின்று கொண்டிருந்தான். எந்த ஊர் என்று கேட்டான். நான் தமிழ் நாடு, திருநெல்வேலிப் பக்கம் என்று காது கேட்காதவனிடம் சொல்வது போல் சொன்னேன்.குற்றாலம் தெரியுமா எனறான் பேச்சில் தமிழ் வாடை லேசாய் வீசியது. குற்றாலமேதான் என்றான் சேகர்.அப்படியா இந்தாருங்கள் என்று ஒரு டோக்கனைக் கொடுத்தான்.ஒன்று எப்படிப் போதும் என்றேன்.அவன் சற்று உள்ளே தள்ளி நின்ற ஒருவனை அழைத்து, ஏதோ கன்னடத்தில் சொன்னான்.அவன் எங்களிடம் தமிழ் ஆளுங்களா, எனறான். ஆமா என்றதும் சரி, அந்தக் கடைசி வரிசையில் இலை போடலை அங்க போய் படார்ன்னு உக்காருங்க என்று தமிழில் சொன்னான். சொன்ன படியே உட்கர்ந்தோம். இலை போட்டுக்க் கொண்டு வந்தர்கள்.பாக்கு மரத்தின் பட்டைதான் இலை.ஒரு டோக்கனைக் கொடுத்ததும் காச் மூச்சென்று கத்தினான் இலை போடுபவன்.எங்களுக்கு முந்தியிருந்த ஆள் என்னவோ சொன்னான். பேச்சை சட்டென்று நிறுத்தி விட்டு இலை போட்டான். அவன் யாரென்று பார்த்தேன்.

எங்களுக்கு டோக்கன் கொடுத்த ஆள்.இவன் எப்படி எங்களுக்கு முன்பே பந்தியில் அமர்ந்தான் என்று யோசித்தேன்.அதுவும் டோக்கனை நம்மிடம் கொடுத்து விட்டானே.அவனிடம் என்ன சொன்னாய் என்று கேட்டேன்.நாங்கள் இரண்டு பேரும் தும்கூரிலிருந்து வருகிறோம் சாப்பிட்டு மூனு நாளாச்சு என்று சொன்னதாகச் சொல்லி சிரித்தான்.தும்கூரா அது எங்க இருக்கு என்று சேகர் கேட்டான்.அதான் நான் பொறந்த ஊர் என்றான். அப்படீன்னா என்றேன்.நான் ஒரு பிச்சைக் காரங்க, ஒரு வாரமா இஙதான் சப்பாடு. நாளக்கி தர்மசாலா போயிருவேன் அங்க எத்தனை நாள் வேன்னாலும் சாப்பிடலாம்.இங்க மூனு நாளைக்கி மேல ஆச்சுன்னா விரட்டி விட்ருவாங்க.என்றான்.பசிக்கு சாப்பாடு பரவாயில்லாமல் இருந்தது...சாம்பாரில்தான் பூசணிக்காய் வாசனை தூக்கலாய் இருந்தது.அதற்கப்புறம் சேகர் எந்த ஓட்டலிலும் சாம்பாரே இரண்டு நாளைக்கு கேட்கவில்லை.
சாப்பிட்டு முடித்து கோயிலை விட்டு வெளியே வந்ததும்,சேகர் அந்த ஆளிடம் சிகரெட்டை நீட்டினான்.வாங்கிக் கொண்டு சத்திரத்திற்கு வழி காட்டினான்.வழி சொல்லி விட்டு தெப்பக் குளத்தின் இருண்ட பகுதிக்கு நடந்தான்.செல்லும் முன் பெயரைக் கேட்டேன்.குண்டுராவ் மகன் போஜன் என்றான்.முத்து ராவ் இல்லையா என்றேன். அப்படியும் கூப்பிடுவார்கள் என்றான்.சேகர் அது யார் சார் முத்து ராவ் என்றான். சிரித்துக் கொண்டேன்.தெப்பக் குளத்தில் நீர் பாசி பிடிக்காமல் புது நீராக தளும்பிக் கொண்டிருந்தது, கரையோர வெளிச்சத்தில் நன்றாகத் தெரிந்தது.லேசான தூரல் சின்னச் சின்ன நீர் வட்டங்களை உண்டாக்கிக் கொண்டிருந்தது.தும்கூர் போஜராவ் போனதிசையில் இப்போது இரண்டு தீக்கங்குகள் தெரிந்தது. சேகர் திருபவும் சொன்னான் அது எப்படி சார் இங்க மட்டும் தண்ணி இவ்வளவு செழிப்பா இருக்கு, அவனே பதிலையும் சொன்னான் கண்ணனிடம் தான் கேட்க வேண்டுமோ.பேசிக்கொண்டே சத்திரத்தில் நுழைந்தோம்.
சத்திரத்தில் நுழைந்ததும்,ரிசப்ஷன் ஹாலின் சுவரில், வாசலுக்கு எதிராக, நடு நாயகமாக, பெரிய்ய, கிருஷ்ணன் படம்.நீல நிறப் பிண்ணனியில் வெள்ளி நிறத்தில். குண்டு ராவ் மகன் முத்து ராவ் தந்தது போலவே.